Tak najprościej można ująć próby poszerzenia percepcji świata widzialnego, które określa się terminem abstrakcji. W historii kina od lat 20. XX wieku istnieją tendencje do odrzucenia potocznej, opisowej i figuratywnej funkcji ruchomych obrazów, do tworzenia tzw. 'muzyki optycznej'. Celem jest poszukiwanie siły i wartości w samej formie i konstrukcji obrazu filmowego i odrzucenie dogmatu rzeczywistości pojmowanej jedynie jako zbiór konkretnych przedmiotów.

Przykłady takich poszukiwań, wybrane z całej historii kina, pokazują istotną ciągłość, mimo zmian estetyk i możliwości technicznych. Barwa, układ form, rytm - te podstawowe elementy gramatyki wizualnej, od pionierskich prac Len'a Lye'a do współczesnych zjawisk internetowych, które zakwestionowały linearność czasu obrazu ruchomego, pozwalają oczom odbiorcy na mniej analityczny a bardziej kontemplacyjny odbiór rzeczywistości.